Kocaeli İşçi Sağlığı ve İşçi Güvenliği Meclisi (İSİG), 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda eylem yaparak çocuk işçiliğe, gençlerin güvencesiz çalıştırılmasına son verilmesi için mücadele çağrısı yaptı.
2024 1 Mayıs’ı yaklaşırken İstanbul’un işçi, emekçi bölgelerinde, kent meydanlarında 1 Mayıs çalışmaları hız kazanmış durumda.
Kadın işçilerin öncülüğünde şekillenen Agrobay Seracılık‘taki mücadele, içeride kalan ödenmeyen ücret ve yıllık izin alacaklarının ödenmesiyle ilk önemli kazanımını elde etti. Agrobay Seracılık’ta sendikaya üye olmanın bedeli işçilere kod 46 ile...
Basına yönelik saldırılar devam ediyor. Günün ilk saatlerinden itibaren, Kürt medyasına ve emekçilerine yönelik saldırılar başladı.
İzmir Kemalpaşa’da bulunan Abalıoğlu-Lezita’da greve çıkan işçilerin mücadelesi 50’li günlerine ulaştı.
Çocuk ve genç işçiliğine ve iş cinayetlerine karşı eyleme geçen İSİG Meclisi, çocuk işçiliğin yasaklanması, eğitime verilen bütçenin artırılması, MESEM projesine son verilmesini istedi. İSİG Meclisi ayrıca, çocuk işçiliğine karşı 1 Mayıs'ta tüm...
Kadıköy'de açıklama yapan Özel Sektör Öğretmenleri Sendikası, Ocak ayında söz verilen taban maaşı haklarını sordu. Öğretmenler haklarından vazgeçmediklerini ve alıncaya kadar her yerde olmaya devam edeceklerini vurguladı.
2007 yılında, Sibelimizin annesi Sakine Sürücü ile yapılan bir söyleşiyi, ve annemizin anlatımlarını paylaşıyoruz:
“İnsanın idealleri uğruna yaşamasıyla, ölmesi arasında bir fark görmüyorum”... Ölüm Orucu eylemlerinde, eyleminin 122. gününde ölümsüzleşen Sibel Sürücü’nün sözleriydi bu sözler...
Aralarında Mücadele Birliği Platformu’nun da yer aldığı 2024 1 Mayıs Taksim Platformu, 1 Mayıs’ın tarafı olan tüm güçlere çağrı yaparak bu sene 1 Mayıs’ın Taksim’de kitlesel olarak geçebilmesi için bir çağrı yayınladı.
Cumartesi Anneleri/İnsanları, Galatasaray Meydanı’nda gerçekleştirdikleri 995. hafta eylemlerinde, 14 Nisan 1995 tarihinde Van'da JİTEM tarafından beyaz Toros'la kaçırılarak gözaltında kaybedilen iş insanı Kadir Keremoğlu'nun akıbetini sordu.
Filistinli sendikalar, tüm emek örgütlerini, “1 Mayıs'ta Filistin'in Kurtuluşuyla Dayanışma İçin” bu çağrıyı imzalamaya ve 2024 1 Mayısını “Filistin Direniş İşçileri Günü” olarak kutlamaya davet ediyor.
17 Nisan günü sabaha karşı saat 04.00'te, ABD’de yüzlerce Colombia Üniversitesi öğrencisi kampüsün ana bahçesinde bir "Gazze Dayanışma Kampı" kurdu. Öğrenciler, Üniversite İsrail'den çekilene kadar burada kalacaklarını duyurdular.
Milli İstihbarat Teşkilatı (MİT), 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı dolayısıyla çocuklardan “güvenlik”, “istihbarat” ve “gizli ajan” kelimelerini resimle ya da mektupla kağıda dökmelerini istedi.
Mücadeleci 10 Sendika bir araya gelerek 1 Mayıs'ta Taksim'de buluşma çağrısında bulundu. Yıllardır işçi ve emekçilere yasaklanan Taksim Meydanı'nı için "Geri alacağız, Taksim bizimdir” denildi.
Devrim güncel mi? Kuşkusuz, öyledir. Leninist Parti, devrimin güncelliğine, birleşik devrimin pratik politika soruna haline geldiğine uzun zamandır vurgu yapıyor, işaret ediyordu. “Şimdi Devrim Zamanı” sloganı bu düşüncenin, bu tahlilin özeti ve ifadesiydi.
Yeri gelmişken bir parantez açıp bir noktaya vurgu yapmak lazım: Devrimin güncel olduğu, Leninist Partinin adı anılmadan, şimdi daha geniş çevreler tarafından kabul ediliyor ve savunuluyor. Bu çevrelerin küçük burjuvaziye özgü tipik davranışla, Leninist Partinin güncel duruma ilişkin düşüncelerini ifade eden sözkonusu sloganı “Artık Devrim Zamanı” diye değiştirip savunmaları bir şey değiştirmez. Bu davranış biçimi sadece onların sınıf karakterini ve “aşırmacı” davranışlarını açığa vurur o kadar.
“Aşırmacılar”ı bir kenara koyup devam edelim.
Türkiye ve Kürdistan’da birleşik devrimin güncel hale gelmesi yeni bir durum değil. 90’lı yıllar boyunca her iki ülkede çok sert bir iç savaş yaşandı. Aynı iç savaş, yoğunluğu bazen düşse de, günümüze kadar sürmeye devam ediyor. Bu geniş zaman aralığında Haziran Halk Ayaklanması ve 6-8 Ekim Serhıldanı özel bir yere sahiptir. Ya da başka bir ifadeyle söylemek istersek bu iki ayaklanma, devrimin gelişimi lehinde, bir dönüm noktası, bir kırılma noktası oldular.
Covid-19 salgın hastalığı bu sürece olağanüstü, kimsenin beklemediği bir hız kattı. Tam ifade etmek gerekirse tarih hızlandı, gelecek yakınlaştı. Gerçekleşmesi için belki de bir kaç yıl beklenmesi gereken gelişmeler bir kaç hafta içinde gerçek birer olgu olarak karşımıza çıktı. Emperyalist-kapitalist sistemin nasıl bir krizin içinde debelendiğini yazmamıza gerek yok; dünya burjuvazisinin hemen hemen tüm sözcüleri bu konuda her gün bir itirafta bulunuyorlar zaten.
Devrimler kapıda! Bu gerçek de, dünya burjuvazisinin medyasında, alarm biçiminde her gün tehlike uyarısı biçiminde haber veriliyor. Haliyle, bundan bir kaç ay öncesiyle karşılaştırıldığında, artık, tek başına, devrimci durumdan, devrim koşullarının oluştuğundan vb vb sözetmenin bir anlamı kalmadı. Kapitalist toplumun çöküşü o derece belirgin bir hale geldi ki, TKP gibi yasalcı sosyal reformist bir parti çevresindeki birinden şu sözleri duymak artık şaşırtıcı değil:
“Şimdi çöken bu düzeni kurtarmak için öneride bulunmanın zamanı mı?
“Reform talepleri bilimsel olmadığı gibi ahlaki de değil. Ayrıca gerçekçi de değil.”
Emperyalist-kapitalist sistemin çöküşü, devrimci durum herkesin görüp kabul edebileceği bir olgu haline gelmişken sistemin krizini, devrimi vb betimleyip durmak artık bir şey ifade etmez. Böyle bir çaba ne işçi sınıfına ne de diğer emekçi sınıflara, ezilen halklara devrimci bir bilinç götürür. Böyle bir çaba olsa olsa artık burjuvazinin ses çıkarmayacağı gerçeklerin tekrarı çabası olur.
Oysa tam da bu koşullarda işçi sınıfına devrimci bilinç götürmek, bu devrimci bunalım dönemlerinde zafere giden yolu göstermek, neyi nasıl yapacaklarını iki anlama gelmeyecek biçimde izah etmek gerekir. Başka bir ifadeyle, devrimci faaliyetin ağırlık noktasını can alıcı meselelere kaydırmak lazım. Bu yapılmadığı zaman, bu gün kimilerinin sıkça yaptığı gibi, varolan koşulların devrimci niteliğine vurgu yapıp durmak, bir kedinin süt kasesinin etrafında dönüp durmasına ama bir türlü o kaseye uzanma cesaretini göstermemesine benzeyecek.
Leninistler ve devrimci öncü işçiler devrimci propaganda ve ajitasyon faaliyetlerinin ağırlık noktasını nereye kaydırmalılar? Belli başlı noktalar olarak şunları sayabiliriz:
Birincisi, iki ülkenin işçi ve emekçilerini, yoksul ezilen halklarını bir devrimin gerekliliği, kaçınılmazlığı, zorunluluğu; devrimin kapsamı, derinliği konusunda bilinçlendirmek, bu konuda onları aydınlatmak;
İkincisi, devrimin bu toplumsal güçlerine, ama özellikle de iki ülkenin proletaryasına burjuva devlet makinası karşısındaki görevlerini, bu makinayı neden ve nasıl yıkmaları gerektiğini, bu başarılmadan kurtuluştan söz edilemeyeceğini açıklamak;
Üçüncüsü, devrimin örgütlü güçleri, zaferi göze aldıklarına ve bunu başaracaklarına emekçi kitleleri, yoksulları, işsiz kitleleri, yoksul köylüleri inandırabilmeliler. Devrimin örgütlü devrimci güçleri ancak bunu başarabilirlerse devrimin otoritesi; dolayısıyla öncüsü, önderi konumuna gelebilirler. Bir ayaklanma sırasında kitlelerin en çok ihtiyaç duyacakları şey budur. Kendini kabul ettirmiş böyle bir otorite olmadan ayaklanmacılar zafere yürüyemez.
Dördüncüsü, kitleler yıkılacak iktidarın/hükümetin yerine neyin geçeceğini; başa geçecek hükümetin ilk elden, hemen, hangi önlemleri alacağını bilmek isterler. Örgütlü devrimci güçler, yıkılacak burjuva hükümet yerine Geçici Devrim Hükümetini kuracaklarını, bu otoriter hükümet eliyle sömürücülerin direncini kırabileceklerini; böyle bir hükümeti kuracak güç ve yetenekte olduklarını, bunun hazırlıklarına başladıklarını emekçi kitleleri, ezilen halkları, yoksulları inandıracak biçimde ortaya koyabilmeliler.
Beşincisi, örgütlü devrimci güçler burjuva devlet makinasını yıkacak, burjuva iktidarı yıkacak bir ayaklanma sonrası kurulacak Geçici Devrim Hükümetinin ilk elden alacağı tedbirleri kısa, öz, iki anlama gelmeyecek bir açıklıkla ortaya koymalılar. Bunların başlıcaları;
-Devrimci bir halk iktidarının kurulması,
-Kürt ulusunun kendi kaderini tayin hakkının koşulsuz tanınması,
-Zindanların yıkılıp tutsakların özgürleştirilmesi,
-Bütün tekelci birliklere, bankalara, fabrikalara, büyük topraklara el konulması.
-İktidarın ele geçirileceği ilk günden itibaren bir kişinin dahi aç ve evsiz bırakılmayacağı vb vb. ilan edilmelidir.
Evet, devrimin pratik politika haline; güncel hale geldiği koşullarda propaganda ve ajitasyonumuzun ağırlık noktası buraya kaymalıdır. Reformları öne sürmek dün düzeni kurtarmak için öneride bulunmak anlamına geliyordu; bugün bu çok daha böyledir. Devrimin güncelliğinden, yaklaşmakta olduğundan, devrimin koşullarından söz edip bu saydığımız görevleri faaliyetin ortasına oturtmamak, süt kasesinin etrafında dönüp duran ama ona uzanmaya cesaret edemeyen kedi gibi davranmaktır.
Bir kez daha: Zaferi, yani burjuva devlet makinasını yıkıp iktidarı ele geçirmeyi, işçi sınıfı ve emekçilerin hükümetini kurmayı göze alacak mıyız?
Bugün meselenin özü bu şekilde karşımızda duruyor.